De klok aan de wand tikte gestaag de tijd voorbij. De slinger werkte hypnotiserend voor mij als kind. Op enig moment zou er een luikje opengaan en een Koekoek naar buiten schieten die dan een aantal keren “koekoek” zou roepen. Fascinerend. Schuin onder de koekoeksklok stond de kolenkachel. Een zwarte half ronde kachel waarin prachtig de kolen oranje kleurend hun warmte afgaven. En naast de kachel en onder de klok stond de stoel van oma. Vanuit die stoel keek ze door het raam over de weilanden uit. Dit beeld staat op mijn netvlies verankerd. Het was hoé oma in die stoel zat.
Wanneer we bij oma op bezoek waren speelden wij eerst buiten op de boerderij. Deze was niet meer in bedrijf maar er viel voor ons kinderen altijd genoeg te beleven. Aan het eind van de middag wanneer het begon te schemeren, moesten we naar binnen naar de kleine woonkamer van oma. Met mijn ouders had ze daar thee gedronken en er stond voor ons limonade klaar in vrolijk beschilderde glazen. Nadat wij onze limonade gedronken hadden werd het stil in de kamer. Het tikken van de koekoeksklok en het geknetter uit de kachel waren de enige geluiden die konden bestaan. Ik zat bij mijn vader en keek naar oma. Rustig, krachtig en stil zat zij in de stoel en ze keek in de verte over de weilanden heen met haar handen losjes in de kuil van haar klederdrachtrok. Het werd steeds donkerder in de kamer terwijl wij zo bij elkaar in stilte zaten. De klok tikte totdat het luikje opensprong en de Koekoek luid “koekoek” riep en het getik daarmee overstemde. Oma wachtte kalm de geluiden af totdat het weer helemaal stil was. Ze maakte zich dan rustig los van het beeld en zei: “Nu zal ik eens kijken wat er te eten is, jullie hebben vast wel zin in iets.” Ze was er weer en keek rustig en vriendelijk om zich heen.
Ze deed haar werk en stond voor mensen klaar. Ze was krachtig en sterk. Ik keek tegen haar op. Tijdens het schemeren haalden wij het niet in ons hoofd om te gaan spelen of te praten in die kleine kamer. Soms vond ik het moeilijk om stil te blijven maar hield vol. Zij beïnvloedde ons onbewust en ik had respect voor haar. Als kind kon ik dit natuurlijk niet benoemen maar het beeld zit gegrift in mijn geheugen. Ze had nooit van mediteren gehoord, ze bad wel en las ook in de bijbel maar als het schemerde zat ze gewoon stil en keek naar buiten. Nu noemen we dat mindfull. Zij noemde het “schemeren” en daar hield zij van.
Wat ik van haar leerde en wat zij liet zien, is dat je je taken en verantwoordelijkheden hebt uit te voeren. Dat je zorgt voor rust en regelmaat en elke dag even stil zit als het gaat schemeren. Ons oeroude brein is daar nog steeds op ingericht en wordt daar blij en rustig van.