Hoera! Burn-out is niet als ziekte gelabeld en daardoor ook niet opgenomen in de DSM V. Een ziekte is een symptoom, werkt stigmatiserend en moet bestreden worden. Nu hebben we de ruimte om burn-out te zien als een signaal op de illusie van de maakbaarheid van het leven. Niet van een individu maar van de samenleving!
Toegegeven: doordat het niet gelabeld is hebben we nu het probleem wie eigenaar is van het kostenplaatje van burn-out. Zijn het de werkgevers (€ 250,00 per dag, gemiddeld 242 dagen lang) of de maatschappij inclusief verzekeraars of toch het individu?
Even op een rijtje:
De grootste redenen voor langdurig psychisch verzuim in Nederland zijn:
Angst
Depressie
Burn-out
De drie meest voorkomende klachten zijn:
Niet goed kunnen slapen
Piekeren
Teveel stress
Deze klachten kunnen op den duur leiden tot psychisch verzuim.
29 procent van de Nederlanders is zeer vermoeid.
14 procent kampt met verschijnselen van een burn-out.
12 procent heeft milde psychische stoornissen.
4 procent heeft ernstige mentale stoornissen.
Totaal 59% Nederlanders met een issue op mentaal gebied. Bovenstaande cijfers verkregen uit onderzoek bij werknemers. Mensen met een uitkering en ZZp’ers zijn dus niet meegerekend.
Omzetverlies door verzuim
Het verlies aan directe productiviteit door verzuim is 11,5 miljard Euro waarvan
2,7 miljard euro productiviteitsverlies door psychosociale arbeidsbelasting (PSA)
Een daling van het ziekteverzuim met 1 procent levert een organisatie met honderd fulltime krachten jaarlijks € 40.000 op.
Meer omzet
Gelukkige werknemers (gezond en vitaal) zijn 15 tot 20 procent meer productief. Wanneer de productiviteit met 1 procent stijgt, levert dit een organisatie met honderd fulltime medewerkers per jaar € 95.000 extra omzet op. Daling ziekteverzuim + vitale en veerkrachtige werknemers= >omzet
Bron: doorrekening van CapGemini in opdracht van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid (SZW) – 2012.
Oplossing = Preventie = Duurzame inzetbaarheid
Als we ervan uitgaan dat burn-out het symptoom is van overprikkeling en langdurige overspanning dan is het slim om te analyseren hoe dat komt, waar zit de bron van deze misère? Het voorkomen van onnodig mentaal leed voor de betrokken persoon, de directe leefomgeving en de organisatie is makkelijk mogelijk. Zoals Einstein zei: “Een probleem kan niet worden opgelost op het niveau waar het ontstond.” Dus eenvoudig bekijken waar de overprikkeling en overspanning vandaan komt en daar maatregelen voor treffen. Wat betekent: verantwoordelijkheid nemen voor draaglast en draagkracht en daar eerlijk over zijn. Zowel het individu als de organisatie. Geen sociaal wenselijke antwoorden en uitkomsten meer want daar breekt het lijntje van.
Wanneer mag het genoeg zijn? en hoe eerlijk durven daarin we te zijn?