Wat eerst nog een “luxe ziekte” was is uitgegroeid naar een maatschappelijk en economisch probleem. En omdat het onder twee noemers valt lijkt het of niemand zich geroepen voelt verantwoordelijkheid te nemen voor de ontstane situatie. Gaan we het economisch of maatschappelijk oplossen?
Economisch is geen punt: een leger van coaches en psychologen staat klaar die zich allemaal gespecialiseerd hebben in het voorkomen en herstellen van burn-out. Snelle oplossing voor het stoppen van de oplopende kosten. Maar burn-out is geen ziekte dus wie gaat coaching of behandeling betalen? Maatschappelijk hoeft het ook geen punt te zijn want er zijn duidelijke visies en onderzoeken die de oorzaak van oplopende stress kunnen verklaren.
Waarom gebeurt er dan zo weinig of bijna niets? Is het werkelijk een “kip/ei” verhaal geworden?
Het thema van de afgelopen jaren was verantwoordelijkheid nemen voor eigen situatie, zelfsturend en zelforganiserend. Het thema van het nieuwe kabinet is vertrouwen.
Zou de sleutel liggen in juist dat woord: vertrouwen?
Met de komst van de industriële revolutie is ‘de mens’ gaan geloven in de maakbaarheid van het leven. Door productie te managen is aanvankelijk gezorgd voor veiligheid in basisbehoeften. Geen oorlog, geen honger, geen armoede. Naarmate de welvaart steeg, steeg ook het wantrouwen: heeft die ander meer of minder dan mij? Hoe verhoud ik mij daarin? Kom ik tekort? Wie is daar verantwoordelijk voor? Zorgt de overheid/organisatie wel goed voor mij?
Zonder betrokken werknemers geen gezond bedrijf en een bedrijf is niets zonder betrokken werknemers. Yin/Yang.
Gedeelde verantwoordelijkheid begint met elkaar te vertrouwen. Ieder heeft zijn/haar eigen expertise en samen zijn we het totaal. Mooi toch?
Laten we het eens hebben over waardering voor wat er wél is en van daaruit bekijken wat kan blijven en wat beter kan. Het kan allebei: voldoende inkomen en voldoende levensgeluk. Het enige wat daarvoor nodig is beginnen met waardering en dankbaarheid voelen voor wat je al hebt. Ieder voor zich. Pas dan zal de oplossing voor de almaar toenemende druk zich aandienen.
Mensen die een burn-out hebben weten dat rust, vertrouwen en veiligheid de basis vormen om weer op te bouwen. Laten we als maatschappij dat als voorbeeld nemen. Burn-out is een symptoom van een overspannen maatschappij niet van een individu.
Het is maar hoe je het wilt zien…