Soms breekt mijn klomp bij het zien van besluiten die genomen worden om bezuinigingen door te voeren. Neem bijvoorbeeld de zorg. Veel “laagjes” in de organisaties weggesnoeid, wat overbleef gelabeld als “zelfsturend” en na amper 2 jaar constateren dat de kwaliteit achteruitgaat, er personeel te kort is en werknemers stuurloos ronddobberen. Of het onderwijs: nijpend tekort aan leraren, geen sexy imago vanwege de geldelijke beloning en carrière mogelijkheden en ook nog te weinig mannen. Dat weer afgezet tegen een genderneutraal beleid waar campagne voor gevoerd wordt.. ik snap het niet en volgen kan ik het helemaal niet.
De oproep om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor eigen situatie klinkt mij als muziek in de oren. Aangesproken kunnen worden op wat ik doe en zeg. Als we nou eens met elkaar afspreken dat elke verandering die we doorvoeren gericht is op ontplooiing van mens en maatschappij. Niet gericht op economisch belang, dat weten we nou wel. Laten we onze comfortabele staat behouden en weer gewoon doen zoals we gebouwd zijn. Weer leven in kleine groepen waar een natuurlijke orde en overzicht heerst zodat mensen zich veilig voelen in kwetsbare periodes. Met dit systeem zijn we namelijk ooit op ontdekkingsreis gegaan en hebben we onze planeet geëxploreerd. Aandacht voor elkaar dus, voor je familie, de buurt waarin je woont en het team waarin je werkt. En als er reizigers langskomen voorzie je ze van eten en drinken en vraag je wat de plannen zijn en waar hun weg naartoe voert.
Iedereen die zich bewust is van dit oeroude systeem wat ons in leven houdt en ook verder brengt (evolueert), kan op zijn/haar/de klompen aanvoelen dat “we” doorgeslagen zijn. Doorgeslagen in materiële belangen, doorgeslagen in groei, doorgeslagen in willen hebben, doorgeslagen in bewijslast (lees onderzoek), doorgeslagen in papiertjes halen, doorgeslagen in ‘zo goedkoop mogelijk’enz. Daar krijgen we stress van want als we weer “verder moeten trekken” kunnen we niet alles meenemen en moeten we keuzes maken wat we mee willen nemen en wat er dus achter blijft. “Ik ga naar een eiland en neem mee….”. Bezit heeft als eigenschap dat het verdedigd wil worden tegen mogelijk slechte mensen die het willen afpakken. Ons onderbewuste geeft constante signalen dat we iets moeten gaan doen omdat de huidige situatie onhoudbaar wordt.
Was het maar zo eenvoudig zal menigeen denken. Laten we beginnen de complexe situatie weer eenvoudig maken door ons te herinneren wat we kunnen overzien en beheren, ieder persoonlijk. Minder afhankelijk zijn van grote systemen en het oeroude mechanisme in ere herstellen. Grote bewijslast hebben zij namelijk al gegeven: wij hebben een comfortabel leven in fijne huizen, slapen op fijne matrassen en er is eten in overvloed. Met eerlijk delen en niet méér nemen dan je nodig hebt komen we in balans met elkaar en putten we onze planeet niet verder uit.